Ժյուլիեն Սորել. Երկու ճանապարհ

Բացառությամբ օգտակար ընկուզենու, ես չեմ երևակայում մի ծառ, որ բացի եկամուտ բերելուց, ուրիշ նպատակի համար ստեղծված լինի:

Քիչ կլիներ ասել, որ նա լուրջ էր. նա լրջության մարմնացում էր:

Ինչ վերաբերում է տիկին դը Ռենալին, նա ավելի հարգեց Ժյուլիենին, ավելի հիացավ նրանով: Չէ՞ որ Ժյուլիենը կշտամբեց նրան:

Ե՞րբ վերջապես պիտի սովորեմ տալ այս մարդկանց իմ հոգուց միայն այնքան, որքան հարկավոր է նրանց դրամի փոխարեն:

Սերը հավասարություն չի որոնում, այլ ստեղծում է:

Նա չէր կարողանում նայել Ժյուլիենին՝ առանց մինչև ականջները կարմրելու, և մեկ րոպե չէր կարողանում ապրել՝ առանց նրան նայելու:

Միայն մի դժբախտություն գոյություն ունի ինձ համար աշխարհում. դա այն է, երբ ես փոփոխություն կտեսնեմ այն մարդու մեջ, որը կապում է ինձ այս կյանքին:

Նրանից երբեք դուրս չէր գա ո´չ լավ քահանա, ո´չ էլ մեծ գործերի վարիչ: Այսպես հուզվող հոգիներն ամենաշատը կարող են դառնալ արվեստագետներ:

Մեկը ձեր աչքին սկզբունքի տե՞ր է, խոչընդոտներ առաջացրեք նրա յուրաքանչյուր ցանկության, յուրաքանչյուր ձեռնարկության դեմ: Եթե նա իսկապես արժանիք ունի, կջախջախի բոլոր արգելքները կամ դրանցից մի ելք կգտնի:

Ենթադրենք, որ երեսուն տարի հետո մինիստրները քիչ ավելի ճարպիկ կլինեն, բայց պարկեշտության կողմից կմնան նույնը, ինչ այսօրվա մինիստրները: Անգլիայի պատմությունը կարող է հայելի ծառայել մեր ապագայի համար:  

Դուք կամ հաջողության պիտի հասնեք, կամ պիտի հալածվեք, ձեզ համար միջին ճանապարհ գոյություն չունի:

Վեհանձն, հարուստ մարդիկ շատ անգամ գործի մեջ հաճույք են փնտրում և ոչ թե արդյունքներ:

Երբ ոճիրներ ես գործում, պետք է բավականությամբ գործես, դա է դրանց լավ կողմը, և միայն այդ պատճառով կարելի է դրանք արդարացնել մի քիչ:

Այս առավոտ նրա հետ սիրալիր չեղա, նրա քմահաճույքները չկատարեցի և չշաղակրատեցի նրա հետ: Դրա համար իմ արժեքը նրա աչքին ավելանում է:

Երբեք այս առանձնաշնորհյալ էակի մտքով չի անցնում ուրիշներից օժանդակություն և նեցուկ փնտրելու ամենափոքր գաղափարը: Նա արհամարհում է ուրիշներին, դրա համար է, որ ես նրան չեմ արհամարհում:

Ես կընտրեմ այն վայրկյաններից մեկը, երբ նրա աչքերը փայլում են: Այդ պարագայում նա չի կարող ինձ ստել:

Դատողական սերը, անտարակույս, ավելի խելացի է, քան ճշմարիտ սերը, բայց նրա խանդավառությունը վայրկենական է, նա շատ լավ ճանաչում է իրեն, անդադար վերլուծման է ենթարկում, ոչ միայն միտքը չի մոլորեցնում, այլև գոյություն ունի միայն մտքի շնորհիվ:

Եթե պատահեմ քրիստոնեության Աստծուն, կորած եմ: Նա մի բռնակալ է և դրա համար էլ լի է վրեժխնդրությամբ. նրա Սուրբ գիրքը խոսում է միայն սոսկալի պատիժների մասին: Ես նրան երբեք չեմ սիրել, երբեք չեմ ցանկացել հավատալ, որ նրան կարելի է անկեղծորեն սիրել: Նա անխիղճ է: Նա ինձ կպատժի ամենադաժան կերպով: Իսկ եթե պատահեմ Ֆենելոնի աստծուն, նա ինձ, թերևս, կասի. «Քեզ շատ բան պիտի ներվի, որովհետև շատ ես սիրել…»:

Ստենդալ, «Կարմիրը և սևը»
Երևան, «Անտարես», 2012