Զևսին սնուցած Ամալֆեյա այծը շտապում է Երկիր

Միայն մեկ բառակապակցությամբ 2014 թվականը կարելի է անվանել «սահմանագիծ տարի»: Սպասված իրողություն է, երբ հատում ես աշակերտ-ուսանող կամուրջը, դպրոցականից դառնում ես համալսարանական և պատրաստվում ես երեխայից վերածվել չափահաս մարդու: Ուղիղ իմաստով չափահաս՝ 18 տարեկան: 

Մինչ կանխատեսելը, թե ինչեր կլինեն հաջորդ՝ այծի տարում, փորձեմ ամփոփել Նապոլեոնի Մարենգո ձիու մոխրագույն երանգներով 2014-ը: Տարին հագեցած էր Հայաստանի ներսում կատարած ճամփորդություններով՝ դեպի Գյումրի, Տավուշ-Լոռի, Ջերմուկ, Ամբերդ և Թալին: Ուսումնական առումով այս տարին ամենապատասխանատուն էր, որովհետև նախանշեց իմ՝ դիվանագետ դառնալու հեռանկարի իրատեսականությունը: «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրից գիտելիքով, փորձով ու վստահությամբ զինված՝ դեպի Երևանի պետական համալսարան. ահա մեկ հաստատուն քայլ ապագայի համար: Մյուս հիշարժան իրադարձությունները կապված են մեր արևմտյան հարևանի հետ՝ որքան էլ անբարյացակամ լինի: Սեպտեմբեր ամսին ես բախտ ունեցա լինելու նախկին Կ.Պոլսում՝ անկրկնելի Ստամբուլում, և այնտեղ այցելելու իմ ներկայիս պատերացումներում արմատավորված առավել գրավիչ վայրերը: Նույն ամսին սկսեցի նաև սովորել թուրքերեն: Միգուցե դիվանագիտական գործունեության շրջանակներում զգացնել տա իր կարիքը)) Գիտակների ակումբի ազդեցությամբ ու ներշնչանքով ԵՊՀ-ում սովորելու հենց առաջին եռամսյակում վարեցի «Ի՞նչ, որտե՞ղ, ե՞րբ» ինտելեկտուալ ներֆակուլտետային առաջնություն՝ ստանալով, իհարկե, Ուսխորհրդի անմիջական օգնությունը: Օլիմպիադաների, հեռուստախաղերի մասնակցելը պետք է առօրյայի մաս դիտարկել, սխալ կլինի դրանք տարեկան նշանակալից դեպք համարելը:

2015 թվական ասելիս պատկերացնում եմ, որ Հայաստանի համար այն բեկումնային է լինելու, կամ էլ դրա պես մի բան. մեր պրոգրես-ռեգրեսի տեսլականը ԵՏՄ-ի հետ ենք կապում, սպասում ենք ժողովրդավար Եվրոպայում ցեղասպանությունը ժխտող Փերինչեքի դատաստանին, ենթադրում ենք՝ ապրիլի 24-ին Էրդողանը, հրավերից օգտվելով, Հայաստան կգա՞, թե...  Ես սպասում եմ, որ այս բոլոր մռայլությունների մեջ ծագող լույսը զարմացնելու է բոլորին՝ ոչ այն պատճառով, որ լույսն առատ կլինի, այլ պարզապես որ այն լինելու է...

Աիդա Գրիգորյան